Fransa Macerası : Başlangıç

1 Mart gecesinden itibaren Fransa-Grenoble’dayım. Yavaş yavaş alışmaya başladım. Onu da şuradan anlıyorum, şu ana kadar herşey harala gürele gitti. Yapılması gereken acil şeyler vardı, onları temizlemeye çalışıyordum elimden geldiğince, artık biraz rahatladım. Hala yapılacak işler var ama takvime oturtup rahat rahat yapabileceğim.
Bir haftada düzen anca oturuyor diyebiliriz.
- Eve alış, ev sahibi ile kontrat yap, ilk alışverişleri yap, ilk yemeği yap ve en nihayet ilk Türk kahvesini yap:) ev tamam.
- Ofise gidiş için ulaşımı öğren, ofis anahtarını edin, bilgisayarı kur, manyetik kart ve yemekhane kartı al, çalışma gurubundaki elemanlarla tanış, hoca ile konuş ve kabataslak bir plan yap.
- Şehre alış, evden gidiş gelişi öğren, aylık ulaşım kartı al, gerekli/önemli yerlerin adreslerini al, resim dairelere bırakman gereken evrakları toparla teslim et, harita edin.
- En etkileyicisi de bünyenin alışması. Duygusal ve zihinsel olarak artık ayrı bir ülkede olmanın kanıksanması diyelim. İlk gün biraz afallamıştım. Geliş yolculuğu sırasında olaylar hızlı gelişiyor ve hata yapmıyım diye sürekli yolculuk detaylarına dikkat ediyordum. Gün sonlanıp da kendimi yeni yatağıma bıraktığım anda yolculuk bitmis oldu ve gerisini düşünmeye başladım. Farklı bir ülkede farklı bir yaşam süreceğimi idrak ettim. Hem üzüldüm Türkiye’de bıraktıklarım için, hem de heyecanlandım yaşayacaklarım için. Zihinsel olarak da ilk gün acayipti, Türkçe kitap okurken veya Türkiye’de baktığım web sayfalarına bakarken kendimin Türkiye’de olduğunu sanıp, kafamı kaldırınca başka bir ülkede olduğumu sanıyorum.

Odam 11-12 m2 kadar, temel eşyalar var sadece: yatak, gardrop, masa, kitaplık, etajer. Yastık çarşaf bile yok. Bildiğimden çarşaf nevresim yastık getirmiştim (tabi bi de uyku tulumu:), burdan da bi battaniye ayarladım.































Bu da ben, mikrofonlu kulaklığım ile beraber. VOIPRaider sağolsun, Türkiye ile bedava konuşuyorum internet üzerinden.


Evde salon yok, banyo ve mutfak ortak. Mutfak tek sosyalleşme alanı. Dört kişiyiz: Wajdi (Tunuslu), Ian (İngiliz), Francis (zenci Fransız:) Ian’la rahat ingilizce konuşabiliyorum, diğerleriyle ingilizce fransızca arası bir tarzanca idare ediyorum, zaten çok muhabbet olmuyor. Ian da, ben Fransızca başlarsam konuşmaya Fransızca cevap veriyor. Tabi ben onun cevabını anlamıyorum hemen ama alıştı sağolsun artık yavaş konuşuyor benimle kelimeleri tane tane sarfediyor.

Grenoble çok büyük bi şehir değil ama kendi vilayetinin başkenti sanıyorum. 160000 nüfusu varmış, bunun 60000’i öğrenci. Yani bizim Eskişehir gibi. Şehrin düz olması ve geniş bi tramway ağı olması da Eskişehir’e benziyor. Yukardan uçak geçip durmuyor yalnız Eskişehir’deki gibi :)
















Çoğu Avrupa şehri gibi merkezinden bi nehir geçiyor. Nehrin üzerinde kimi güzel kimi sıradan köprüler var. Şehre en yakın tepede eski bir tapı var dini anlamı olan, manastır gibi bişey olabilir, daha gitmedim. Oraya teleferik çıkıyor. İzmir’de de bir tepeye teleferik çıkıyor da onun gibi. O tepen şehir ayaklarınızın altında.





















Şehrin etrafı dağlarla çevrili fotoğraflardan da gözlemleyebileceğiz gibi, hemen hepsinde de kayak merkezi var, yani yüksekler. Çanak gibi bi coğrafyanın çukur yerinde kalıyor şehir. Hava bazen sıcak bazen soğuk, Ankara gibi. Çoğu zaman rüzgar var yalnız, düzenli bir şiddette uzun süre esebiliyor, şehrin düz olmasından kaynaklı olabilir. Bizim paraşüt uçurtma burda olsaydı iyi uçurulurdu.

Alışveriş de eğlenceli geçti şimdiye kadar. Alışana kadar eğlendirir herhalde. Değişik şeyler satılıyor (mesela sümüklüböcek:), inceliyorum markette. Bize göre bazı şeyler çok pahalı (bizim peynir ve zeytin) ama bizde pahalı bazı şeyler de makul fiyatlı (diğer peynirler ve muz). Genel olarak fiyatlar 1.5 katı diyebiliriz, veya belki YTL yerine Euro koyarak orantılanabilir.

Çalıştığım yer INRIA şehrin biraz dışında. Bir teknoparkın içindeki binalardan birisi, ama en fiyakalısı, çok ‘contemporary art’ bir bina. İlk gün girerken çok heyecanlandım, Microsoft’a girer gibi hissettim kendimi. Bi de ilk gün mail accountu açtılar bana: yalin.bastanlar@inrialpes.fr çok hoşuma gitti, kendimi bişey sandım.


















INRIA binası


Buradaki elemanlar teknik açıdan çok sıkı. Kendi alanlarında önemli makalelerin veya kitapların sahibi insanlar var. Yürürken koridorda karşılaştığınız insanların böyle kişiler olduğunu düşünmek heyecan verici. Doc ve PostDoc’lar da canavar. Benim için çok zorlayıcı bir ortam.

Kendimi geliştirebileceğim pek çok alan var.
- Kendimi araştırmaya verebilirim. Olabildiğince doktora tezini oluşturmaya çalışabilirim. Bunun yanında aynı alanda çalışan diğerlerinin çalışmalarıyla da ilgilenip, destek verip, sonrası için de beraber çalışılabilecek ortaklıklar kurabilirm.
- Fransızcamı geliştirmek için çok çaba sarfedebilirim. Hergün belirli bir miktarda egzersiz yapabilirim, ya da haftada biriki gün olan bir kursa gidebilirim. Olabildiğince Fransızca konuşmaya çalışabilirim.
- Etrafı iyice gezebilirim. Çevre şehirleri, kuzey Fransa, Isvicre, Italya, Monaco diye, her tatil olasılığı değerlendirip hatta bazı haftasonları da kaçıp dolaşabilirim.Tek sorun (tabi ona sorun denirse:) burada bir trade-off var. Yani herhangi birine çok vakit harcamam o açıdan kendimi bayağı geliştirmeme sebep olurken diğerlerine ayırdığım vakti azaltacak. Yani buradan hem akademik açıdan her amaca ulaşmış, hem şakır şakır Fransızca konuşan hem de her yeri gezip tozmuş biri olarak dönemem. Kendime uygun bir denge kurmaya mecburum. Bu açıdan değişik bir macera, çok kısa süreli konferans ziyaretlerine göre veya çok uzun süreli kalışlara göre farklı bir durum. Bakalım ne yapacağım..